Metropolitan pronkt met Flemming als Armida

Flemming en Brownlee in Armida

De componisten Lully, Händel en Haydn, maakten gebruik van het gedicht La Gerusalemme liberato van de beroemde Italiaanse dichter Torquato Tasso (1544-1595). Ook Rossini (1792-1869). De poëet verhaalt in zijn gedicht over de strijd tussen de Christenen en de moslims aan het einde van de eerste kruistocht. Armida speelt daarbij een grote rol. Zij tracht als tovenares zoveel mogelijk kruisridders af te houden van de bevrijding van Jerusalem. Een probleem voor haar is dat zij verliefd wordt op Rinaldo, de bevelhebber van de kruisvaarders. Rossini en librettist Giovanni Schmidt hebben van dit gegeven een opera gemaakt. Rossini was daarvoor extra gemotiveerd. Hij componeerde het werk voor zijn toekomstige vrouw,de beroemde sopraan Isabella Cobran en bood zijn geliefde de kans om uit te blinken. Armida is in deze opera het belangrijkste personage. Ze staat voortdurend op het podium, moet soms twee octaven in een ademtocht overbruggen en daarbij ook nog acteren in een opera waarin zij de enige vrouwelijk hoofdrol vervult. De Metropolitan van New York straalde op zaterdag 1 mei dit werk door naar een aantal bioscopen in Europa. De Amerikaanse sopraan Renée Flemming was als Armida het uithangbord. Deze prachtig ogende vrouw vertelde tijdens een interview met haar collega, de zangeres Deborah Voigt, dat zij geen specialiste is in het zingen van belcanto. Ging het haar dan slecht af bij Rossini’s Armida? Zeker niet, hoewel ik vond dat zij voor de pauze in deze belcanto-opera niet overtuigend overkwam. Daarna was het zeker anders. Vooral in de slotfase liet ze horen dat zij over dramatische kracht beschikt en zien dat zij geloofwaardig kan acteren. Wellicht had het door critici gesignaleerde gebrek aan overtuigingskracht iets te maken met haar begrijpelijke terughoudendheid ten opzichte van haar liefdespartner Rinaldo die uit het vijandelijke kamp afkomstig was. De ster van de avond was de Afrikaans Amerikaanse tenor Lawrence Brownlee. Hij zong moeiteloos met een krachtige stem en met een prachtige klankkleur zijn noten. Aan tenoren was in dit werk geen gebrek. Armida bevat maar liefst zes tenorrollen. Het is een sterk staaltje van casting door de leiding van de MET. Zeker omdat dit beroemde operahuis geen zangers wil inzetten die niet op een hoog niveau kunnen presteren. Die tenoren deden het ook goed. Hun ensemblezang in de slotakte ontlokte bij de toeschouwers een enthousiast applaus. Opvallend was was dat de tenor Barry Banks een dubbelrol moest zingen vermoedelijk vanwege een afwezige tenor. Het ging hem uitstekend af om de personages Gernando en Carlo tot leven te brengen. Applaus was er ook voor het prachtig ballet. Van deze kunstvorm heb ik geen verstand maar op mij maakte het grote indruk door de afwisseling van de soms feeërieke en demonische sfeer.
De regie was in handen van Mary Zimmerman. Ze slaagde erin aardige, kleurrijke decors te laten bouwen. Tenslotte heb ik alleen maar waarderende woorden voor het huisorkest van de MET. Maestro Ricardo Frizza kan met zijn orkest en alle uitvoerenden terugkijken op een geslaagde avond. De bezoekers van bioscopen trouwens ook!