Götterdämmerung, 13 juni 2010

Siegfried (St.Vinke) wordt gedood

‘An alles kommt ein Ende’  laat Erda weten. Wotan verlangt er ook naar. De toeschouwers niet. Men was zo in vervoering geraakt door het sluitstuk van Götterdämmerung dat het applaus na de slotnoten vijftien seconden uitbleef en vervolgens de door iedereen gevoelde spanning zich ontlaadde in een minuten durende ovatie voor de sopraan Evelyn Herlitzius die opnieuw van haar Brünnhilde-rol een glansrol maakte. Veel toeschouwers wilden nog wel een avond(je) Ring meemaken. Dat kon natuurlijk niet want het Walhalla was immers in vlammen opgegaan, Siegfried gecremeerd en Brünnhilde met haar paard vrijwillig de brandstapel opgegaan. En de Rijndochters? Die waren o zo blij dat zij de ring dankzij Brünnhilde weer terug in hun bezit kregen. Ook deze avond was er weer sprake van een voorstelling op hoog niveau. Niemand vergeet bijvoorbeeld het optreden van de bas Matti Salminen als Hagen. Hij is een autoriteit op het podium maar eigenlijk is hij voor het zingen van die rol te oud. Niet dat zijn stemgeluid ontoereikend is, maar als zoon van Alberich speelde het leeftijdsverschil een verwarrende rol. Salminen kreeg het applaus waar hij recht op had. Het viel mij op dat hij, vermoedelijk door zijn hoge leeftijd moeite had de diepe buigingen van zijn medeprotagonisten te evenaren. Schitterend was het optreden van Dalia Schaechter (alt) die zowel de rol van Waltraute als die van eerste norn invulde. Zij riep bij mij in die eerste rol gevoelens van medelijden op door haar tot uitdrukking gebrachte gevoel van onmacht om een verzoening tot stand te brengen tussen Wotan en haar zuster Brünnhilde. Götterdämmerung speelde zich vrijwel geheel af in de grote zaal van de Gibichungen. Gunther heerste er als koning van Burgund. Alexander Marco Buhrmester speelt dit personage met verve. Hij was net als Wotan gekleed in een militair kostuum met decoraties en straalde gezag uit. Astrid Weber, die de rol van Sieglinde in Die Walküre zong, bleek met haar dubbelrol nu als Gutrune geen moeite te hebben. Dat gold ook voor de Duitse stertenor Stefan Vinke. Moeiteloos zong hij in Die Walkure de rol van Siegmund en in de laatste twee opera’s die van Siegfried. Nog een enkel woord over de massascènes. Het koor dat in het tweede bedrijf, voorzien van heel veel vaandels en vlaggen, de aankomst vierde van Brünnhilde als bruid van Gunther, was zeer spectaculair. Het zag er heel feestelijk uit. Dat was wel anders op het moment dat Hagen Siegfried vermoordde. Het koor liet zich ook toen van haar beste kant zien maar de stemming was uiteraard nu somber.

 Al met al kan ik alleen maar concluderen dat deze uitvoering van de Ring op een zeer hoog niveau stond dankzij een uitgekiende cast van protagonisten en een uitstekend spelend orkest. Het publiek had geen moeite met de regie van Robert Carsen die in deze Ring met succes de aandacht wilde vestigen op de wijze waarop wij mensen met de natuur omgaan en hoe militair dictatoriaal optreden kan leiden tot de ondergang van een maatschappij. Het gezelschap van de Kölner opera vertrekt op korte termijn naar Shangai om daar in het kader van de Wereldtentoonstelling twee cycli van deze Ring uit te voeren. Daarvoor moeten wel driehonderdvijftig mensen worden overgevlogen en vijfentwintig containers verscheept om deze productie daar mogelijk te maken. Voor Shangai is dit een première, waarover men zeer tevreden zal zijn. Dat verwacht ik tenminste. Nog een opmerking. Geen enkele toeschouwer heb ik horen klagen over het feit dat Wotan steeds uit twee ogen keek. In alle acht Ringen die ik eerder zag moest de oppergod het doen met één oog. Het zij zo!!