Eva-Maria Westbroek, een ontroerende Sieglinde

Jonas Kaufmann en Eva-Maria Westbroek

Ongetwijfeld hebben Wagnerliefhebbers op 14 mei 2011 in 46 landen en in 1500 bioscooptheaters genoten van de ‘Die Walküre’ uitvoering vanuit de Metropolitan in New York. Vermoedelijk volgden veel Nederlanders, chauvinistisch als ze zijn, met extra aandacht de prestaties van Eva-Maria Westbroek. Je zingt niet zo maar in dit beroemde operahuis. Dat is maar een paar landgenoten gelukt zoals Antoon de Rooy in 1898 en 1903 als Wotan en Elisabeth Ohms als Brünnhilde in 1930. Eva-Maria kan terugkijken op een geslaagd debuut in de Met. Zij blijkt een ster te zijn zonder sterallures. Het kan haast niet anders of haar fans kijken met trots terug op haar vertolking van Sieglinde. Haar warme, brede stem glansde in het lange liefdesduet uit het eerste bedrijf en haar oogcontacten met haar medespeler verraadden haar grote acteertalent. Na afloop van de voorstelling genoot ze van het applaus. Ze zag er stralend uit en ik was dan ook verbaasd vandaag te horen dat Westbroek al haar volgende voorstellingen tot eind juli wegens gezondheidsproblemen annuleerde.

Muzikaal zat het wel goed in de Met. James Levine, al 40 jaar de vaste dirigent, die al meer dan 60 voorstellingen van ‘Die Walküre’ dirigeerde, hield zoals gebruikelijk een rustig tempo aan. Het orkest speelde onder zijn bezielende leiding met doordringend koper en wervelende strijkers. Jonas Kaufmann zong met zijn donkere tenorstem de partij van Siegmund. Hij heeft een prachtig legato en zijn verschijning op het podium deed vermoedelijk bij de vrouwelijke fans de adem stokken. Kortom Westbroek en Kaufmann vormden een ideaal liefdespaar. Hans Peter-König stond als Hundung met het liefdespaar in het eerste bedrijf langdurig op het podium. Zijn basstem mag er zijn, maar zijn optreden kan mij toch niet Kurt Rydl doen vergeten. Die bracht bij de Nederlandse Opera een geloofwaardige onbehouwen Hundung op het podium. Deborah Voigt zong vooral in het derde bedrijf prachtig tijdens haar roldebuut als Brünnhilde. Dat zij gek was op haar vader Wotan bleek maar al te duidelijk toen ze bij haar eerste optreden puberale grapjes met hem probeerde uit te halen. Later ontstond dat vreselijke vader-dochterconflict waarbij de woede van de sterk zingende en spelende Bryn Terfel werd afgewisseld met een tederheid die past bij een vader die zijn dochter straft maar haar duidelijk liefheeft. Terfel was goed op dreef. Ik zag hem in dezelfde rol een aantal jaren geleden in een productie van Covent Garden. Hij zegt zelf duidelijk gegroeid te zijn in zijn Wotanrol. Volgens mij klopt dat. Stephanie Blythe was een echte Fricka. Haar uiterlijk van een forse matrone versterkte haar doortastende optreden toen ze Wotan de les las over zijn huwelijksopvattingen. Deze krachtige mezzo- sopraan stond haar mannetje letterlijk en figuurlijk. Wotan moest door het stof. De kwaliteit van de personenregie van Robert Lepage vond ik nogal magertjes. Vooral in het eerste bedrijf was er weinig ruimte voor de drie protagonisten om zich wat vrijer te bewegen. In het tweede en derde bedrijf gebeurde er op het podium vrijwel niets. De zangers bleven bijna roerloos minutenlang hun dialogen opvoeren. Ook hier denk ik terug aan de podiumopbouw van ‘De Ring’ van Amsterdam. Die bood de protagonisten meer mogelijkheden om hun expressie ook fysiek te uiten.

Het 16 miljoen dure decor van Carl Fillon bestond uit een 40-ton zware machine met 24 hydraulisch beweegbare metalen balken die men soms met behulp van video modelleerde tot bergen, bossen, rotsen en zelfs galopperende paarden. Ik zou het niet kunnen bedenken. Wel knap. Deze megaproductie kost naar verluidt 40 miljoen dollar. Daar mag je dan ook wel iets voor krijgen!