Bloedeloze Tosca in Tilburg.

Cavaradossi en Tosca in een omhelzing

Zaterdag 1 juni zag ik in de Schouwburg van Tilburg een uitvoering van Tosca (1900) van Giacomo Puccini (1858-1924). Deze opera is gebaseerd op een toneelstuk (1887) van de Franse schrijver Victorien Sardou. Hij schreef zijn Tosca speciaal voor de beroemde actrice Sarah Bernardt. Het was een heel geschikt stuk om om te werken tot een operalibretto . Het richt zich voornamelijk op de terreur van politiechef Scarpia tegenover de van libertijnse sympathieën verdachte kunstschilder Cavaradossi en de enorme jaloezie van Tosca ten opzichte van haar minnaar Cavaradossi. Beide conflicten zijn door de librettisten Illica en Giacosa verstrengeld in een thrillerachtig drama vol heftige dialogen en een bloedstollende handeling. Jammer genoeg zag ik van dat laatste niet veel terug in de uitvoering van Opera Zuid. Ik onderging geen kippenvel momenten omdat voornamelijk tussen de protagonisten Scarpia en Tosca op de momenten dat het er op aan kwam het heilig vuur ontbrak. Daardoor kwamen de toch heel mooie melodieën die de opera bevat niet tot zijn recht. De ingevallen sopraan Capucine Chiaudani had te weinige volume en een te scherpe toon in de hoogte om de sympathie van de toeschouwers te verwerven. Zelfs de beroemde aria ‘Vissi d’ arte, vissi d’ amore’ leverde de Italiaanse slechts een mini applausje op. De bariton Daniel Henriks deed zijn best om de barbaarse politiechef uit te beelden. Maar ook hij groeide niet uit tot het personage, dat je vanwege zijn minachting geuit in  vocaal en fysiek geweld tegen Tosca en Cavaradossi uit woede van het podium zou willen trekken. De tenor Adriano Graziani zong en speelde zeker op een aanvaardbaar niveau. Zijn stem klonk welluidend en hij zong de bekende aria’s ‘Recondita armonia’ en ‘E lucevan le stelle’, voor de meeste operaliefhebbers toch de paradepaardjes van deze opera, met allure.

Positief was de rol van het Brabants orkest onder leiding van de Noor Stefan Veselka. Hij zorgde voor het bekende Puccini geluid en ondersteunde de solisten goed. De decors waren eenvoudig en vervaardigd van hard plastic. De overgang tussen het eerste en tweede bedrijf ging gepaard zonder sluiting van het gordijn en was in een handomdraai gerealiseerd. In twee seconden was de Sant Adrea kerk omgebouwd in het Palazzo Farnese. Dat was wel even wennen. De regie was in handen van Nicola Glück. De scènes waren heel begrijpelijk al snapte ik niet echt wat het als maar rondrennen van de zus van de ontsnapte politieke gevangene Angelotti moest betekenen. Vermoedelijk wilde zij door haar angstige gedrag, wanneer ze in de buurt kwam van Scarpia, laten zien dat hij een schurk is waarvoor je moet oppassen. Dat was niet echt nodig want Puccini heeft opzettelijk Scarpia een mooi gepolijste opera onthouden en het beroemde Scarpiamotief met de drie heftige akkoorden BES-As-E aan het begin van de opera voorspelt al niet veel goeds over dit kwalijke heerschap. Een aardig gevulde zaal verdiende wel een iets betere uitvoering. Volgende keer dan maar!