Vocaal vuurwerk in La Donna del Lago

Met 45 andere operaliefhebbers zag ik in de Pathé bioscoop de opera La donna del Lago van Gioacchino Rossini (1792-1868), wederom een uitvoering van de Metropolitan Opera met een topbezetting. Deze serieuze opera van de Italiaanse componist, die in 1819 in première ging, beschikte destijds over een geweldige cast, waaronder zijn toekomstige  echtgenote de sopraan Isabelle Cobran. Volgens kenners heeft Rossini ongetwijfeld tijdens het componeren rekening gehouden met de capaciteiten van de zangers. Hij schreef voor deze opera technisch afschrikwekkende aria’s en duetten. De directie van de Met aarzelde niet en trok voor deze uitvoering eveneens fantastische belcantozangers aan die zonder twijfel de moeilijke rollen tot een goed einde zouden kunnen brengen. Dirigent Michele Mariotti beschikte over de Amerikaanse sopraan Joyce DiDonato (46) die de hoofdrol van Elena voor haar rekening nam, twee briljante tenoren, de Peruaan Juan Diego Florez en de Amerikaan John Osborn, die met elkaar wedijverden om de topnoten zo goed te zingen en af te ronden dat het publiek bereid was tijdens deze nummeropera hen regelmatig open doekjes te geven. DiDonato was in haar element. Zij voelt zich thuis in het repertoire van het belcanto en kan als bijna geen ander moeiteloos coloraturen, thrillers, chromatische toonladders naar boven en naar beneden produceren. Stemacrobatiek zonder die te koppelen aan expressie van emoties gaat op den duur vervelen. Gelukkig bleef dat het publiek bespaard want met DiDonato lieten ook haar collegae zien uit het goede hout gesneden te zijn. Ze acteerden gepassioneerd en expressief en je ging automatisch meeleven met Elena die maar liefst drie mannen die om haar gunsten streden het hoofd moest bieden.

Intriges

Het libretto is afkomstig van Andra Leone Tottola gebaseerd op het gedicht ‘The Lady of the Lake’ van Walter Scott. Het verhaal gaat over de romance tussen Elena en een zekere Malcolm, die zich als rebel aansloot bij de stam van de Hooglanders en strijdt tegen het legale leger van koning James. Het toeval (?) wil dat deze vorst, vermomd als Uberto, een ontmoeting had met de wandelende Elena. Hij werd prompt verliefd op deze aantrekkelijke dame. Zij liet hem snel merken dat zij haar hart al aan een ander had verpand. Bovendien had haar vader haar hand, tegen haar wil, beloofd aan Rodrigo de leider van de rebellerende Hooglanders. U begrijpt dat de hiërarchische verhoudingen in deze opera de intriges niet alleen ingewikkeld maken maar tevens de mogelijkheden bieden om gigantische emoties te veroorzaken. De geschiedenis moet haar loop hebben. Eén minnaar, rebellenleider Rodrigo sterft. Malcolm Groeme zal in de finale Elina definitief in zijn armen kunnen sluiten dankzij de verliefde koning James die een genereus man blijkt te zijn die tot vergeving en verzoening in staat is zodat de opera een glorieus einde kent. Daarin speelt het koor, dat voortreffelijk zong, een prominente rol. Vredelievender kan het toch niet.

De rol van minnaar Malcolm werd gezongen door de mezzosopraan Daniela Barcellona. Zij zong deze broekenrol voortreffelijk. Ze heeft een krachtige stem en deze Italiaanse belcanto zangeres die veel Rossini rollen zong heeft zich inmiddels zodanig ontwikkeld dat zij ook de zwaardere rollen in het operarepertoire zingt.

Wat het decor betreft het volgende: Alle handelingen vinden plaats op een podium dat het Schotse platteland moet voorstellen. De verplaatsbare stukken en de projecties op de achtergrond kunnen het decor omvormen tot de oever van een meer, een arbeiderswoning en een koninklijk paleis. Kevin Knight was verantwoordelijk voor deze prestatie.

Het publiek ging meer dan tevreden naar huis. Het had de theatrale kracht van La donna del Lago ervaren, genoten van virtuoos zingende solisten en van de altijd lichte, speelse toets van de orkestmuziek waar Rossini een meester in is. De ster van de voorstelling was de sopraan DiDonato die haar naam, die in het Italiaans zoveel als ‘vreugde geven’ betekent, alle eer aan deed.