Klassieke Ernani in Luik stelt enigszins teleur

Opera Royal van Luik

Ernani is de vijfde opera (1844) die Giuseppe Verdi (1813-1901) componeerde. Dit romantische werk staat tegenwoordig niet zo veel in de belangstelling maar omdat ik me de komende tijd toch wat meer wil bezighouden met de vroege werken van Verdi leek het me een uitgelezen mogelijkheid om met Stichting Operaclub Nederland, met een volle bus liefhebbers, naar Luik af te reizen om in Opera Royal dit werk te zien.

Meestal bereid ik me enkele dagen voor een uitvoering voor door een cd of dvd te beluisteren. Dat had ik nu ook gedaan en gekozen voor een klassieke dvd opname uit 1983 van de Metropolitan Opera van New York onder leiding van James Levine. De cast bestond uit: Luciano Pavarotti, Leona Mitchell, Sherril Miles en Ruggero Raimondi. De uitvoering was spannend en stond muzikaal op een zeer hoog peil. De cast was om van te watertanden. Mooier kon het niet. Mijn verwachtingen op weg naar Luik waren dan ook hoog gespannen. Ik kon eenmaal daar echter een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken omdat de Luikse Ernani kwalitatief nogal wat achter bleef bij die van de Met. Het risico van een teleurstelling door een dergelijke vergelijking is er altijd. Achteraf lijkt het me beter een voorbereiding eerder te starten zodat je wat minder vooringenomen en beïnvloed een operahuis binnenstapt.

Drie mannen

Bij de eerste passages van Ernani bekroop me al een onaangenaam gevoel. Het tempo dat dirigent Paolo Arrivabeni er op nahield leek me te hoog waardoor de orkestmuziek rommelig bij me overkwam en er te weinig spanning werd gecreëerd. De rol van de Don Ruy Gomez de Silva werd ingevuld door de 39 jarige Bulgaarse bas Orlin Anastasov. Pech, dat hij niet bij stem was door een stevige verkoudheid. Bij gebrek aan een vervanger deed hij zijn best, maar echt goed ging het niet. Wel goed voor de dag kwam de bariton Lionel Lhote als Koning Don Carlo. Zijn warme stem en genuanceerde zang bezorgden hem een ‘bravo’ na zijn grote aria in de derde acte. De Argentijnse tenor Gustavo Porta nam de titelrol Ernani voor zijn rekening. Aanvankelijk kon ik voor zijn optreden niet warm lopen en was hij niet de romantische minnaar die ik in de Met (Pavarotti) wel had gehoord. In de finale revancheerde hij zich, toen hij met hart en ziel van zijn gevoelens voor Elvira liet blijken, maar niet ontkwam aan de aan De Silva beloofde zelfmoord. De Cubaans-Amerikaanse Elaine Alvarez zong haar dramatische rol zonder risico te nemen.  Ze was vooral in de trio’s goed op dreef en oogstte terecht applaus na haar haar aria ‘Ernani  involami.’ In feite was zij het middelpunt van dit werk. Maar liefst drie mannen vochten om haar gunsten. In tegenstelling tot haar aanbidders is zij geen historisch figuur. Ze is een bedenksel van de schrijver Victor Hugo die het toneelstuk Hernani schreef waarop later Francesco  Maria Piave het libretto voor Verdi’ creëerde. Het schrijverspaar Verdi-Piave voegde dit personage aan het libretto toe in de jaren veertig van de 19^e eeuw, want een prima donna mocht niet ontbreken in een opera waarin de hoofdrolspelers zich gedurende het gehele werk in een permanente roes van opwinding en hartstocht bevinden. De Verdi liefhebbers komen in deze opera ruimschoots aan hun trekken. Er zijn talloze aria’s gevolgd door een cabaletta, grote ensembles en koren. Het zijn de kenmerken van de vroege opera’s van Verdi waardoor hij een vast publiek aan zich bindt.

  Wraak

De tekst van Ernani geeft vooral de grenzeloze wraakgevoelens weer van de mannelijke protagonisten totdat Elvira het in de voorlaatste acte lukt om Don Carlos, nadat hij tot keizer van Spanje is gekroond, over te halen de samenzweerders, die hem aanvankelijk wilden doden, genade te schenken.

Nog een bijzondere scene: Ernani komt vermomd als pelgrim van De Silva het kasteel binnen en ontwaart Elvira als toekomstige bruid van De Silva. Hij ontdoet zich onmiddellijk van zijn vermomming. Je verwacht dat De Silva hem meteen neersabelt maar dat gebeurt niet. Laatstgenoemde beschouwt hem als zijn gast en beschermt hem tegen de komst van koning Carlos. De gastvrijheid is De Silva heilig ook al kan het hem de kop kosten. Carlos houdt niet van halve maatregelen en neemt Elvira mee. En zo is de bruid van De Silva verdwenen. De Silva en Ernani, op wie Elvira echt verliefd is, sluiten een verbond. Samenzweerders zullen Carlos ombrengen. Ook nu weer een verrassing: de samenzweerders blijven evenals de keizer in leven en de held Ernani voltrekt zijn aan De Silva beloofde zelfmoord. Lezer wees gerust. Elvira laat daarop het leven en komt niet in handen van Ernani’s rivaal De Silva. Hoe kun je het verzinnen?

De regie was in handen van Jean Louis Grinda. Hij zette een klassiek uitgevoerde Ernani neer met decors en kostuums die doen denken aan lang vervlogen tijden. De kleurrijke kostuums van Teresa Acone en de verdubbeling van de personages door weerspiegeling van de scenes aan het plafond zorgden, mede door de belichting van Laurent Castaingt, voor een apart effect dat door de meeste toeschouwers zeer werd gewaardeerd.

Advertentie

Read Full Post »

Spannende antikapitalistische ‘Das Rheingold’ in Bochum

 Afgelopen donderdag was ik in de Jahrhunderthalle  in Bochum bij een uitvoering van de opera Das Rheingold van Richard Wagner (1813-1883). Ik zag dit werk al dikwijls met bekende zangers die zich thuis voelen in het Wagnerrepertoire. Nu stapte ik de immens grote hal binnen, zonder  ook maar een protagonist te kennen. Het werd een verrassende avond. Al ruim een half uur voor de aanvang hoorde ik in de foyer telkens opnieuw een lang aangehouden toon. Het was de Es waarmee deze opera begint, concludeerde ik snel. Een goed idee.  Er zouden er nog meer volgen. Regisseur Johan Simons opteerde voor een toneel van drie verdiepingen op een groots opgetrokken podium, waar hij menselijk vernuft, wreedheid en uitbuiting van mijnwerkers en staalarbeiders toonde. De uitstekende acteurs acteerden met een mateloze inzet en verplaatsten zich soms met grote snelheid van de ene naar de andere speelruimte. Op de hoogste verdieping stond een prominent opgerichte witte burcht, het Walhalla. Twee verdiepingen lager bevond zich een vervuilde poel water (de Rijn) waarin zich, in plaats van het traditionele goud, klompen steenkool bevonden waaruit door Alberich een ring werd gesmeed die door Wotan en de reuzen fel werd begeerd omdat het de bezitter eindeloze macht zou verschaffen.

Orkest

Op de tussenverdieping speelde in deze opera, waarin Wagner zijn revolutionaire opvattingen kwijt kon, het uitstekend  musicerende Russische orkest MusicAeterna onder leiding van 43 jarige Griekse dirigent Teodor Currentzis. Curentzis is een man met veel ervaring. Hij was in 2004 benoemd tot chef van de opera in Novosibirsk. Daar richtte hij zijn MusicAeterna op, dat hij na zijn benoeming in 2011 tot operachef in Perm met zich meenam.

De Nederlandse regisseur Johan Simons wilde in deze Rheingold nadrukkelijk de geschiedenis van het Ruhrgebied verhalen. Een historie die gaat over de ontwikkeling van de industrialisering in het omvangrijke gebied waar door duizenden arbeiders jarenlang zeer zwaar werk werd verricht in mijnschachten en staalfabrieken met alle psychologische en sociale gevolgen van dien. Wat een geweldig idee om deze opera juist in een oude staalfabriek uit te voeren die reminiscenties oproept aan de tijd dat in het Roergebied 80 mijnschachten en fabrieken werden gesloten. De Jahrhunderthalle, meer dan 200 meter lang, met een dak van glas, afgedekt met materiaal dat een goede akoestiek garandeerde, was uitermate geschikt om de zangers de antikapitalistische boodschap van Richard Wagner over te brengen. De supergrote ruimte, was goed gevuld met enthousiaste, veelal jonge toeschouwers die geconfronteerd werden met de machtige goden, die de bewoners van de villa’s van de staal en kolenmiljonairs vertegenwoordigden. Mime en Alberich waren de uitgebuite delvers van het goud (steenkool). Omdat Alberich er in slaagde een ring uit gestolen steenkool te smeden verwierf hij eindeloze macht en kwam hij ten opzichte van zijn broer Mime en de niet zichtbare Nibelungen in een bevoorrechte positie die soms zo kenmerkend is voor het middenkader van een grote onderneming. Behoorde Alberich aanvankelijk tot de onderdrukten, nu buitte hij Mime (Elmar Gilbertsen) en de arbeiders op zijn beurt uit en was niet vies van fysiek geweld. Alberich werd schitterend vertolkt door Leigh Melrose. Een rol die zangtechnisch en fysiek zwaar was. De albe is een totaal gefrustreerde man, die het niet kan verkroppen te leven in een wereld waarbij de goden, lees kapitaalbezitters, in een bevoorrechte positie verkeren. Bovendien is hij getergd door de drie uitstekend zingende Rheintöchter die hem tot vergaande erotische escapades verleidden maar hem tenslotte onbevredigd achter lieten. Zijn diefstal van de ‘steenkool ‘uit de Rijn en de daaruit voortvloeiende macht zet Wotan, vertolkt door de Finse bariton Mika Kares, en zijn sluwe adviseur Loge (tenor Peter Bronder) aan om op hun beurt hem de ring en het gedolven goud te ontnemen zodat de oppergod de bouwers van het Walhalla hun loon kan betalen.

Normale mensen

Wat maakte déze eerste opera van de Ring zo bijzonder? Enerzijds de eenvoud van de voorstelling maar vooral ook het toneelspel van de protagonisten die door hun lichaamstaal sterk tot uitdrukking brachten hoe zij zich tot elkaar verhielden. Bedenk daarbij dat in deze voorstelling alle mensen er uit zagen als normale burgers zoals u en ik in het dagelijks leven. De reuzen zijn geen echte reuzen. Wotan loopt niet in een geweldig gewaad over de werkvloer maar ziet er uit als een saaie directeur van een fabriek die, voordat hij Alberich de Ring ontneemt zijn ‘speer’, een soort stylopen, gebruikt om Alberich een injectie te geven die tot verslapping van zijn lichaam leidt. Om fysieke aanraking met zijn ondergeschikte te vermijden trekt hij daarbij chirurgische handschoenen aan. Groter kan een vernedering niet zijn. Fricka de vrouw van Wotan draagt een mantelpak met een grote sjieke hoed en wil slechts profiteren van het door de reuzen gebouwde Walhalla. Het godenechtpaar kent geen liefde voor elkaar maar is alleen geïnteresseerd in macht en glitter.

Walhalla

Ontluisterend is dan ook de finale van Das Rheingold. In de meeste uitvoeringen van dit dramatische werk trekken de goden in een kleine optocht onder een regenboog op naar de hooggelegen burcht. In Bochum was er geen spoor van blijdschap en triomfalisme vanwege het gereedkomen van het Walhalla. Wotan ligt nog aan de vervuilde oever van de Rijn, Fricka (Matia Riccarda Wesseling)besteedt ondertussen enige aandacht aan de versieringen van een kroonluchter die in de buurt van de Rijn terecht is gekomen en vermoedelijk afkomstig is van een ruïne. Bij de lelijk kijkende Freia (Agneta Eichenholz), net bevrijd van haar tijdelijke gevangenschap door de reuzen kan er geen lachje af en zij weigert in te gaan op de uitnodiging van Froh om een dansje te maken. Geen feestelijke opening dus van het Walhalla in een industriële wereld van corruptie en bedrog. De enige die smetvrij de opera doorkomt, is de wijze Erda vertolkt door 63-jarige mezzosopraan Jane Henschei. Zij weet Wotan nog de les te lezen.

Tijdens de voorstelling was een intermezzo ingelast tussen de tweede en derde scene, een lange virtuele monoloog van  de Duitse acteur Stefan Hunstein, die een geweldige tekst van Elfriede Jelinek over het bloedbevlekte kapitaal voordroeg. Hij vertolkte daarmee de hoop van Richard Wagner dat een opstand waaraan hij in 1848 zelf deelnam verandering zou brengen in de verhoudingen tussen de bezittende en de werkende klasse. Zijn teksten werden begeleid door elektronische muziek van de componist Mika Vainio. Heel bijzonder! Dat was trouwens de gehele voorstelling die eindigde met een ovationeel applaus.

 

 

 

Read Full Post »

Hartverscheurende Madame Butterfly van Nederlandse Reisopera

Annemarie Kremer als Butterfly

‘Butterfly, Butterfly!’. Met deze kreet van marineofficier B.F. Pinkerton eindigt de opera Madame Butterfly afgesloten. Het is de schreeuw van een wanhopige die inziet dat hij zijn vroegere minnares eindeloos leed aandeed. Het doek valt! Het is doodstil in het Theater aan de Parade in Den Bosch. Seconden gaan voorbij en dan breekt een ware ovatie los. Geen mens in de goed gevulde zaal is ontkomen aan de emoties die het zesde werk van Puccini (1858-1924) teweeg brengt. Ook bij mij rollen tranen over mijn wangen. Sentimenteel? Het doet er niet toe.

Deze uitvoering van Madame Butterfly kende veel hartverscheurende momenten waarin de Nederlandse sopraan Annemarie Kremer de titelrol zong. En hoe! Ze heeft Butterfly al meer dan 40 keer gezongen maar er was geen spoortje van routineus afwerken te horen of te zien. Ze speelde en zong de rol van de 15- jarige geisha, die door de roddelende en op geldbeluste huwelijksmakelaar Goro (Robert Burt) was gekoppeld aan de dominante Pinkerton, alsof haar leven er van af hing. Wat een prachtige stem, wat een timbre waardoor zij in staat is optimistische met zeer dramatische gevoelens afwisselend weer te geven. En die laatsten zijn talrijk. Al in de eerste fase van de opera vertelt Pinkerton, die tijdelijk verblijft in Nagasaki, aan de Amerikaanse consul Sharpless dat hij met Butterfly een huwelijkscontract sluit voor 999 jaar met een opzegtermijn van één maand. Wanneer hij over een tijdje terugkeert naar Amerika zal hij daar met een landgenote huwen, voegt hij er aan toe. Je weet dan al dat dit huwelijk dus slecht zal aflopen. Kremer zal je, voor het zover is tot op het bot raken met de interpretatie van haar lastige rol. Waarom lastig?

Leed

In de eerste acte wordt van de sopraan verwacht dat ze acteert als een optimistische 15-jarige die zich voor eeuwig aan haar man wil binden. Trouw tot in de dood! Haar lange liefdesduet met Pinkerton is prachtig. Melodieus, met schitterende legato bogen. Wanneer het tweede bedrijf aanvangt zijn we drie jaar verder en heeft Cio-Cio-San (Butterfly) al een hoop leed achter de rug omdat haar man ondanks zijn belofte, terug te keren wanneer roodborstjes zich hebben genesteld, niet verschijnt na zijn vertrek naar Amerika. In tegenstelling tot Pinkerton, goed vertolkt door de welluidend klinkende Portugese tenor Eric Fenne, neemt Butterfly haar huwelijk wel serieus. Ze heeft voor hem immers haar godsdienst opgegeven, is verstoten door haar familie en ontwikkelt vanaf haar eerste ontmoeting met Pinkerton een tomeloze liefde voor hem die haar helaas fataal zal worden. Na drie jaar komt hij toch terug maar nu getrouwd met de Amerikaanse Kate wiens rol nog geen vijftig woorden omvat. Butterfly heeft inmiddels een grote ontwikkeling doorgemaakt van het kindbruidje tot de tragische vrouw aan het einde van de opera. Ze moet een innerlijk conflict oplossen: alsnog een huwelijk sluiten met de rijke prins Yamadori, haar oude beroep opnemen of sterven. Omdat ze het als haar plicht voelt, staat ze haar kind af aan Kate en Pinkerton. Haar besluit tot suïcide (harakiri) staat dan vast. Zij leest op het mes waarmee haar vader eveneens een einde aan zijn leven maakte: ’Met ere sterve hij die niet meer kan leven.’ Onmiddellijk daarna voltrekt zij de daad.

Schrijnend

Een belangrijke rol in deze opera is die van de huisbediende Suzuki. Zij steunt op indrukwekkende wijze Butterfly tijdens al haar twijfels en leeft met haar mee tijdens de momenten van hoop en ellende. Met haar warme stem vult de Chinese alt Qiu Lin Zhang deze troostende rol in. Suziki is realistisch en weet uit de signalen die ze opvangt dat Pinkerton niet zal terugkeren om met Butterfly verder te leven. Het Amerikaanse paar verwacht van haar dat zij Butterfly inlicht over het door Pinkerton genomen besluit om Butterfly te laten vallen. Schrijnend om te zien hoe dat gebeurt! Wel prachtig vertolkt!

De muziek.

Muzikaal valt er bij Butterfly veel te genieten. De opera kent geen ouverture. Heerlijke melodieën met een oosters coloriet vullen de zaal. Er is veel gebruik van slaginstrumenten en de xylofoon. Bepaalde thema’s worden regelmatig herhaald als herinneringsmotief zoals de nationale hymne van Amerika als symbool voor Butterfly’s vertrouwen.

Bijzonder is de opkomst van Butterfly met haar familie, begeleid door prachtige strijkers en voorzien van een van de basismelodieën die we ook terug horen in het lange liefdesduet.

Een ander hoogtepunt is de aria ‘un bel di vedremo’ uit het tweede bedrijf. De aria is een visionaire benadering van de terugkomst van Pinkerton door Butterfly. Ontroerend maar ook schrijnend is de poging van Sharpless, gezongen door de bariton Roderick Williams, om de brief van Pinkerton voor te lezen aan Butterfly. Het langzame aarzelende parlando van de consul wordt begeleid door strijkers en een pizzicatoachtig geluid van harp en violen. Het orkestrale intermezzo, gespeeld direct na het zoemkoor, is indrukwekkende Puccinimuziek.

 Het Gelders Orkest en Het Symfonieorkest kweten zich voortreffelijk van hun taak waardoor deze Madame Butterfly een geweldig succes werd.  Dat werd het ook mede dankzij de regie van Laurence Dale en het lichtontwerp van Thomas Hase.

Op het podium stond bij deze Butterfly geen woning met schuifwanden van rijstpapier. Er was uitsluitend een rotsblok zonder enig rekwisiet dat door een draaiend podiumvlak verschillende vormen aanneemt zoals een schip of een berg. Van de overgebleven lege ruimte werd uitstekend gebruik gemaakt. De sfeer van de uitvoering was rustig vooral ook door de professionele belichting die zich steeds aanpaste aan de inhoud van de scene. Veel wordt overgelaten aan de verbeelding van de toeschouwer.

Cultuur

De opera is een ontmoeting tussen twee verschillende werelden, oost en west. De vermeende superioriteit van het westen en de innerlijke rijkdom van de Japanse cultuur staan pal tegenover elkaar. Denk aan het weinig hartelijke samenzijn van Pinkerton met de familieleden van Cio-Cio-San tijdens het tekenen van het huwelijkscontract. Hij wil met zijn bruid alleen zijn. De marine officier beledigt de familie grof zodat die snel vertrekt.

Puccini was zo zeker van zijn succes dat hij zijn familie uitgenodigde om de première in de Scala van Milaan in 1904 bij te wonen. Maar dat werd een flop. In de eerste akte ging het al mis. Het was rumoerig in de zaal en de sopraan Rosario Storchio kreeg zoveel beledigingen naar haar hoofd geslingerd dat ze besloot nooit meer een Butterfly te zingen. Pas 15 jaar later kwam ze op haar besluit terug. Puccini reviseerde de opera. Tot 1907 is er door Puccini regelmatig aan Butterfly gesleuteld. En met goed gevolg. De uitvoering van de Nationale Reisopera is het zoveelste bewijs.

 

Read Full Post »

Masterclass ‘zang’ ook nuttig voor Operaliefhebbers

Liubov Orfenova

Het Internationaal Vocalisten Concours (IVC) organiseerde aan het Theater aan de Parade in ’s Hertogenbosch van 6 tot 12 september jl. een Summerschool voor Russisch Opera repertoire. De deelname was open gesteld voor zangers met podiumervaring die zich verder willen ontwikkelen om ook op de grote podia te kunnen schitteren. De organisatie had zes masters aangetrokken die de zangers wilden coachen tijdens de masterclasses. Die waren ook voor het publiek toegankelijk.

Het verbaast me steeds dat weinig operaliefhebbers een masterclass bezoeken, ook niet wanneer prominente zangers hun uiterste best doen om aankomend talent uit alle windstreken van de wereld bij te scholen. Twee maal bezocht ik de afgelopen week de masterclasses die werden geleid door respectievelijk Sergej Leiferkus en Liubov Orfenova. Voor hen die nog nooit een masterclass bezochten een korte weergave van de gang van zaken. Op zondagmiddag 6 september presenteerde zich de Russische zanger Gevorg Grigoryan onder het toeziend oog van circa vijftig toeschouwers. Hij zong voor zijn master Sergej Leiferkus en begeleid door pianiste Irina Sisoyeva de aria van Prince Gremin ‘Lyubvy fse vozrasti pokorni’ uit de opera Eugene Onegin van Tsjaikowski. De 34-jarige bas heeft een mooie stem. Je denkt na de eerste klanken: deze zanger is heel goed, de master zal niet veel aan te merken hebben. Maar al snel blijkt in het volgende half uur dat de master nog heel wat correcties voor hem in petto heeft. Master Leiferkus let op alles: een goede articulatie, de verstaanbaarheid van de tekst, de juiste uitspraak van medeklinkers, de expressie die past bij de interpretatie van de aria enz. enz. Soms is het frustrerend wanneer de leerling diverse frases dikwijls opnieuw moet zingen. Leiferkus is kritisch maar deelt ook ter bemoediging complimenten uit. Je moet er maar tegen kunnen om ten overstaan van het publiek voortdurend onder kritiek te staan. Tegen het einde van de sessie zingt de leerling zijn aria nog een keer, maar nu met alle wijze raad die de master hem even tevoren mee gaf. De oplettende toeschouwer hoort en ziet dat een half uur hard werken een positief effect heeft.

Sergej Leiferkus

 Na afloop van de eerste sessie sprak ik met Grigoryan. De Rus is vol lof over zijn master Leiferkus: ‘ Hij heeft zo veel ervaring en geeft je tal van goede tips. Tijdens zijn masterles ervaar je dat je in dit vak nooit bent uitgestudeerd. Ik deed al eerder de nodige ervaring op in operahuizen in België en Duitsland waar ik o.a. de rol van de hogepriester in Nabucco en een belangrijke bijrol in Parsifal van Richard Wagner zong. Ook de titelrol van Aleko van Rachmaninov nam ik voor mijn rekening. Tijdens een masterclass ervaar je dat het altijd beter kan. Het was goed om hier bij te zijn. ‘

Uitdaging

Het bijwonen van een masterclass is niet alleen voor een zanger een uitdaging. Ook van de toeschouwer die van een masterclass wat wil leren wordt het nodige gevraagd. Het vasthouden van de concentratie en het nauwkeurig volgen van de aanwijzingen van de master om het effect van een sessie op te merken is van groot belang. Ook lijkt me enige kennis van het operagenre en vertrouwdheid met de muziek, in dit geval de Russische, noodzakelijk. Je moet je vooral niet storen aan de vele herhalingen van de zangers nodig om bepaalde details in hun voordracht te verbeteren. Men moet, net als de zangers, bereid zijn om van een masterclass te leren èn te genieten.

Na een geslaagde opera-uitvoering is het publiek vaak gul met haar applaus. Er is waardering en de toeschouwers gaan meestal tevreden naar huis. Men staat er niet bij stil dat de voorbereiding op het zingen en acteren van een rol een lange studie vergt. Zoals bestudering van de tekst en de duiding ervan, het nauwkeurig opvolgen van aanwijzingen van de regisseur en dirigent moeten het publiek het gevoel geven dat een uitvoering moeiteloos en vlekkeloos overkomt.

Uitstraling

De master is meestal een zanger of zangeres met grote ervaring op de internationale podia en die in zijn of haar topjaren de waardering genoot van een breed publiek. Nu probeert de master op zijn/haar beurt aanstormend talent te helpen bij het ontwikkelen van hun carrière. En voor de zangers èn voor het publiek is de uitstraling van de master van groot belang. Het publiek hoort en ziet graag iemand, waarbij men wordt herinnerd aan zijn/haar oude glorie. Ook het met een zekere humor kunnen corrigeren van de zangers zonder hen te kleineren verhoogt hun populariteit.

Opvallend was het optreden van de master Liubov Orfenova op dinsdag 8 september, die een buitengewoon interessante artieste bleek te zijn. Zij gaf veel recitals en sinds 1991 werkt zij als coach met de solisten van het Stanislavsky en Nemirovich Musical Theatre. Bovendien is zij winnares van verschillende competities voor piano. Haar uitstraling is bijzonder. Zij begeleidt de zangers tijdens haar masterclass zelf op de piano en doet dat meer dan voortreffelijk. Het is verbazend om te zien hoe zij tijdens haar pianospel de fouten van haar leerling opmerkt en in staat is zeer effectief haar leerling te corrigeren. Haar gebarentaal spreekt tot de verbeelding en is een welkome aanvulling op haar snel gesproken Engels. Iedereen in de zaal genoot van haar enthousiasme en de wijze waarop zij haar leerlingen tegemoet trad.

Masterclasses, je moet ze meemaken. Probeer het eens! You Tube biedt ook mogelijkheden daartoe.

Read Full Post »