Het lijkt al weer heel lang geleden dat ik live een opera zag in een operatheater. Tijdens het ‘gesloten seizoen’ moeten de operaliefhebbers het doen met uitzendingen van Radio 4 of visueel met Brava. Het zijn goede alternatieven. Aangezien ik de afgelopen maand van provider veranderde, komen de reguliere uitzendingen van Brava NL niet op mijn scherm maar ontvang ik Brava HD. Ik wist niet eens dat die zender bestond. Helaas ontbreekt Nederlandse ondertiteling maar met wat kennis van de Engelse taal kom je heel ver. Vanzelfsprekend hoorde ik wel veel prachtige muziek.
Zo zag ik de vorige week ( 5 aug) bij toeval een opvoering van Aida van Giuseppe Verdi geregisseerd door de beroemde Amerikaanse regisseur Robert Wilson. Een man die bekend staat om zijn aparte personenregie die ‘ zen-achtig’ aandoet. Nu heb ik al eens een Madame Butterfly en een Orfeo en Euridice in die sfeer van deze regisseur gezien dus heel verrassend was het niet. Omdat ik de uitzending van Aida pas kon volgen vanaf de scène van het slavenkoor, uitgevoerd zonder paarden en olifanten en andere toeters en bellen, had ik enige tijd nodig om opnieuw te wennen aan de trage en voornamelijk expressieve handgebaren. Het deed me onmiddellijk weer denken aan de gebarentaal die te vinden is in de wortels van de barok. Ik werd meegezogen in de miraculeuze schoonheid van deze uitvoering , waarin Wilson geen plaats had ingeruimd voor beestenparades, pyramides en priestermassa’s. Wilson hield het simpel, niet oppervlakkig, maar toonde wel heel duidelijk waar het in deze opera om gaat: het conflict tussen liefde en macht. Dat komt bij deze regisseur tot fysieke uiting door de protagonisten zo nu en dan de arm op te laten heffen en de gebaren in te bedden in een gestiek van expressieve stilstand en een plotselinge, psychologisch scherp ‘getimede’ beweging die geen toeschouwer kan ontgaan.
Of deze enscenering extra problemen meebracht voor dirigent Ono Kazushi weet ik niet. Hij leidde de cast in ieder geval voortreffelijk met het Brussels Symfonieorkest en het koor dat zich geheel aanpaste aan de door Wilson geïntroduceerde gestiek.
De cast voldeed prima. Sensationeel vond ik het optreden van de Hongaarse mezzosopraan Lidiko Komiosi. Zij bleek een geboren tragédienne. Op YouTube kunt u haar tijdens een voorstelling zien en horen in een uitvoering van de Scala van Milaan. Haar Amneris, medeveroorzaker van het fatale lot van haar geliefde Radames gaf zij alle emoties mee die bij deze rol past: liefde, jaloezie, woede en medelijden. De rol van Aida werd vertolkt door de in een witte jurk gestoken Norma Fantini. De rol van Radames was voor Marco Berti. Zowel vocaal als acterend voldeden zij uitstekend.
Wat de aankleding van het podium betreft: ook die was eenvoudig. De achtergrond was voornamelijk blauw, bestond uit strakke lijnen en toonde enkele vergezichten en de loop van de rivier de Nijl.
Het publiek was enthousiast over de uitvoering. Geen wonder dat een dvd van deze productie in de handel is.
Voor wie van een visueel kalme en een emotioneel strak uitgevoerde uitvoering houdt en bovendien bereid is om de gestiek van de protagonisten te duiden, is dit een voorstelling waar men niet aan voorbij mag gaan. De kijkers van Brava NL zagen op 15 juli 2016 deze productie, die van Brava HD op 5 augustus 2016. Prima dat deze klassieke zenders deze productie, uitgevoerd op 12 oktober 2004, door het operahuis De Munt in Brussel, opnieuw voor het voetlicht brachten. Ik heb er van genoten!
Operabeluisteren.nl 