Jaarverslag opera 2016

 Een operafanaat, ik weet dat ik dat ben. Nog steeds moeilijk te temmen. Een half jaar geleden verhuisde ik naar De Leyhoeve in Tilburg. Er veranderde niet veel aan de tijd die ik daarvoor al besteedde aan opera. Net als eind 2014 en 2015 heb ik mijn operabalans opgemaakt. Mijn statistisch materiaal toont me dat ik de afgelopen drie jaar 100 opera’s buitenshuis zag. Mijn weblog komt goed van pas voor een analyse. Daar staan inmiddels 268 verslagen, of met een wat plechtiger woord recensies op. Zo kan ik nog eens teruglezen wat ik zag en wat ik er over heb opgetekend en overpeinzen of ik me nog kan vinden in mijn eerdere oordelen. Door de factor tijd neem je immers wat meer afstand van wat je voorheen waarnam. Ook de reacties die ik krijg van mijn meer dan honderdvijftig volgers vergelijk ik soms met mijn eigen denkbeelden. Dat kan geen kwaad en kan leiden tot nieuwe inzichten. Helder is dat onder het operapubliek een steeds heftiger debat is ontstaan over de aanvaardbaarheid van opera’ s die als atonaal worden ervaren en die voor regieopera’s doorgaan. 

fragment uit L’Amour de loin

Groot filmdoek
Net als het vorig jaar ben ik op zoek gegaan naar de drie opera ’s die me op een groot filmdoek het meest hebben gefascineerd en de drie opera’s die ik zag in de operahuizen in Duitsland, België en Nederland.

Laat ik beginnen met de opera’s op een groot filmdoek. Ik zag er 13. De eerste die ik nomineer is de opera L ‘ Amour de loin van de Finse vrouwelijke componist Kaija Saariaho. Een opera met een onderwerp dat niet direct voor de hand ligt: de beleving van liefde op afstand. Je vraagt je af hoe dat mogelijk is, maar als je het poëtische libretto van Malouf goed volgt zie je dat het perfect aansluit bij de geraffineerde partituur van Saariaho en ga je er in geloven als mogelijkheid. De opera is rijk georkestreerd en de regie is prachtig mede dankzij het aanbrengen van duizenden kleine ledlampjes die samen een perfecte weergave zijn van de zee waarover een bootje vaart met een pelgrim dat uiteindelijk de minnaars bij elkaar brengt. L ‘ Amour de loin verdient het ondergebracht te worden bij het vaste repertoire van diverse operahuizen.

Nina Stemme als Isolde en Stuart Skelton als Tristan

De opera Tristan und Isolde was niet nieuw voor mij. Het werk behoort tot het ijzeren repertoire. Dit vijf uur durende muzikale drama stond onder leiding van Sir Simon Rattle. Je weet dan dat je een spannende opera te zien krijgt waarvan het orkestrale niveau zeer hoog is. En dat is heel belangrijk in een symfonische opera van Richard Wagner. De directie van de Metropolitan Opera had voor deze voorstelling de sopraan met de meeste furore voor de rol van Isolde gecontracteerd: Nina Stemme met als tegenspeler in de rol van Tristan de tenor Stuart Skelton. Tristan und Isolde is een favoriete opera van me, die gaat over het oneindig verlangen naar de liefde en de dood. De uitvoering van deze voorstelling was er een om niet te vergeten. Doe ik ook niet!

Sondra Radvanovsky als koningin Elisabeth I

Dat was ook het geval met het derde werk dat ik nomineer nl. Roberto Devereux van Donizetti. De Italiaanse componist componeerde drie koningsdrama’s. Een genre waar ik van houd, omdat de interessante thema’s macht, recht en onrecht in het geding zijn. Anna Bolena, Maria Stuarda en Roberto Devereux zijn daar voorbeelden van. Die laatste opera had wellicht beter Koningin Elisabeth I kunnen heten, want zij is de belangrijkste protagonist in dit prachtige belcantowerk. In deze uitvoering van de Met klopte echt alles. De regie was prachtig, er werd uitstekend geacteerd en de rol van Elisabeth I werd op voortreffelijke wijze ingevuld door de Amerikaanse sopraan Sondra Radvanovsky (1969). Moeiteloos pakte ze in haar lastige aria’s de vele topnoten op zonder iets te missen en ze wisselde ze af met een beheerst pianissimo. Ook haar acteerprestatie was top en haar slotaria onvergetelijk. Voor mij was Sondra Radvanovsky de beste zanger van het jaar. Wereldklasse!

Bovenstaande uitvoeringen zag ik steeds op zondagmorgen in de Pathé bioscoop. Ze werden voorafgegaan door voortreffelijke inleidingen van operadeskundige Bo van der Meulen.

Theaters

Scène uit König Kandaules

In de theaters zag ik in 2016 veertien voorstellingen. Op mijn lijstje staan de volgende drie toppers. Ik begin met een opera van de Oostenrijkse componist Alexander Zerlinsky (1871-1942). In de Vlaamse opera in Antwerpen werd er de door nazi-Duitsland verguisde opera König Kandaules opgevoerd. De nazi’ s beschouwden het werk als Entartete Kunst. Deze voor mij onbekende opera gaat over Kandaules die zijn mooie vrouw wil delen met een ander en van die ander de bevestiging krijgt dat zij inderdaad de mooiste is. Maar voor Kandaules wordt dit een kwelling omdat zijn trots omslaat in jaloezie. De opera stelt de centrale vraag: Wanneer zijn wij gelukkig? De orkestpartij van de deze opera is fantastisch, lyrisch en neigt soms naar het atonale maar overschrijdt nooit de grenzen van de tonaliteit. König Kandaules is een spannende dialoogopera waarin veelal gebruik gemaakt wordt van Sprechgesang. Ik zou dit werk van Zemlinsky graag nog eens willen zien. Die kans is helaas niet zo groot. Jammer voor zulk een intrigerend werk

Scène uit Ariadne auf Naxos

De opera Ariadne auf Naxos, uitgevoerd voor een half gevulde zaal door de Nationale Reisopera in Breda was een groot succes. Het werk van Richard Strauss gaat over een opera in de opera. Het plot met veel solisten is niet zo gemakkelijk en eist enige voorbereiding om optimaal van de opera te kunnen genieten. Dit muziekdrama spreekt mij erg aan o.m. omdat de muziek in het laatste bedrijf een heel andere wending krijgt dan daarvoor. Voor de pauze veel Sprechgesang na de pauze gaat het er lyrischer aan toe. De orkestpartijen zijn prachtig en de Reisopera had gezorgd voor prachtige decors. De uitstekende regie was van Laurens Dale.

Scène uit Pique Dame

Het operaseizoen 2015-2016 sloot ik af in het Muziektheater van Amsterdam met de opera Piqué Dame van Peter I. Tsjaikovski. In de orkestbak zat het Koninklijk Concertgebouw Orkest onder leiding van de Letse dirigent Mariss Jansons. Het orkestspel was zonder meer voortreffelijk en de zang en acteerkwaliteiten waren bovengemiddeld. In de regie van Stefan Herheim kon niet iedereen zich vinden, maar de meesten zullen wel hebben genoten van de aankleding van het podium. Een topper.

Europaclub Nederland
Als trouw lid van de Operaclub bezocht ik enkele bijeenkomsten die niet alleen de onderlinge vriendschap van de leden bevestigt, maar ook de betrokkenheid bij de opera door de verschillende presentaties van operamuziek door de leden waarbij vooral een goede analyse van de opera Orfeo en Eurodice van Gluck opviel.

Katia Pellegrino als Norma en Bettina Ranch als Aldagisa

Een ander hoogtepunt was het vertrek in november met 90 leden in een dubbeldekker naar Essen voor het bijwonen van de opera Norma van Bellini in het prachtige Aalto theater. Een uitvoering die net zo goed in mijn top drie had kunnen staan, want het is ook een van mijn favoriete opera’ s die me doet herinneren aan de tijd van Maria Callas en Joan Sutherland.  Nu keken de toeschouwers naar een voortreffelijke uitvoering waarin de titelrol was weggelegd voor de sopraan Katia Pellegrino die deze rol als geen ander kent en Bettina Ranch als een voortreffelijke Aldagisa.

Als klap op de vuurpijl vertrok ik op maandag 17 oktober met 40 andere leden van onze Operaclub voor een vijfdaagse operareis naar Hamburg. Reisleider Herman van Lith had uitstekend gezorgd voor hotel, bezoek aan tentoonstellingen, een rondvaart door de haven en vanzelfsprekend twee opera’s: La Cenerentola van Rossini en Piqué Dame van Tsjaikovski. Twee werken die bij de deelnemers goed in de smaak vielen. Mijn voorkeur ging uit naar de laatste opera. De productie was van Willy Decker en was sinds 2003 niet meer in Hamburg opgevoerd. De cast was prima en maakte het voor ons Nederlanders wellicht extra aantrekkelijk door het succesvolle optreden van onze landgenote Barbara Haveman die met haar 30 rollen furore maakt in het  buitenland.

Nadere analyse
Zag ik 2015 31 opera’ in 2016 waren het er 27. Niet meegerekend zijn de tv uitzendingen van operavoorstellingen en de dvd’s die ik in eigen huis bekeek. Net als het vorig jaar zag ik 15 Italiaanse opera’ s, 5 Duitse en 3 Franse. Mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar Italiaanse drama’ s. Dat kan ook te maken hebben met het grotere aanbod van Italiaanse opera’s door de operahuizen. Het door mij meest bezochte theater was de Opera van Vlaanderen in Antwerpen.

In de operawereld lijkt niet zo heel veel veranderd. Placido Domingo lijkt de onsterfelijkheid zelf. Hij zingt de komende maand in de Met de titelrol in Nabucco van Verdi. (baritonrol) De terugkeer van de tenor Rolando Villazon verloopt moeizaam. Na zijn stemproblemen zag ik hem een keer in L’Elisir d’amore op het podium. De zangers Jonas Kaufmann en Hvorostovski zijn wegens fysieke klachten tijdelijk uitgeschakeld. Hopelijk van korte duur. In september overleed helaas op 51-jarige leeftijd de Zuid Afrikaanse tenor Johan Botha.

Op eerste kerstdag zag ik hem op tv in een registratie van Die Walküre van Richard Wagner. De uitzending betrof een opname uit Bayreuth uit 2010 met de verrassend goed zingende  Edith Haller als Sieglinde en een enigszins teleurstellende Linda Watson als Brünnhilde.  Albert Dohmen speelde in deze statisch uitgevoerde opera de rol van Wotan. De muzikale leiding was in handen van Christian Thieleman. De productie van Tankred Dorsts bleek niet erg succesvol. De kritiek in de pers was niet mals, maar ik was toch blij weer eens opera uit Der Ring des Nibelungen te horen en de fameuze stem van Johan Botha als Siegmund.

Koor van Ars Musica in Messiah van Händel

Een prettige muzikale verrassing vond ik de uitzending een dag eerder op NPO 2 van het Kerstoratorium van de Messiah van Händel vanuit de Stevenskerk in Nijmegen.

Händel schreef dit werk in 1741 in 24 dagen. Het stuk bestaat uit drie delen en gaat over het leven van Jezus met behulp van teksten uit het oude en nieuwe testament. Deel I Profetieën over de verkondiging van de komst van Messias. Deel II zijn dood, de opstanding en de Hemelvaart. Deel III zijn wederkomst en heerschappij. Patrick v.d. Linden leidde het koor en orkest van Ars Musica. De regie was in handen van David Grifhorst. De Messiah had ik nog nooit integraal gehoord. Ik was er zeer van onder de indruk. Ook door de wijze waarop die werd uitgevoerd. Kleding en aankleding was zeer sfeervol. Van de solisten kende ik niemand maar die avond was er bij mij geen plaats voor kritiek. Zo werd Kerstmis voor mij evenals vorig jaar een muzikale kerst. In 2015 besteedde ik tijdens de kersttijd veel tijd om naar de top 2000 van de popmuziek te luisteren. Eerlijk gezegd zijn Wagner en Händel me een stuk beter bevallen.

Nieuwjaar
2017 staat voor de deur. Hopelijk blijven ons geweld en toenemende onrust in de wereld bespaard. Muziek kan ons in ieder geval troost brengen en tot nadenken stemmen. Ik wens jullie daarom voor 2017 veel mooi muzikale ervaringen.

 Kijk, als de hier afgebeelde Pelgrim uit L’Amour de loin, met een frisse, positieve blik de toekomst in.

Ik wens je een saamhorig nieuwjaarsfeest, niet echter zonder iedereen te bedanken voor de aandacht die jullie schonken aan mijn reportages op mijn weblog.

 

Peter Année

Advertentie

Read Full Post »

‘ L’ Amour de loin’ hoort thuis in het grote opera repertoire

Jaufré met de Pelgrim op zee

Zondag 18 december was ik in de Pathébioscoop bij de uitvoering van de opera L ‘Amour de loin van de Finse componist Kaaija Saariaho, een productie vanuit de Metropolitan opera in New York. Een werk dat door het grote publiek nog wordt miskend. In ieder geval in de regio Tilburg waar al wel 60 kaarten in de voorverkoop zijn verkocht voor de opera Nabucco van Verdi die in januari wordt vertoond. Ik veronderstel dat die miskenning staat voor: onbekend maakt onbemind. De twaalf toeschouwers die er waren vonden, dat we hier te maken hebben met een meesterwerk dat rustig geschaard kan worden onder de grote werken van Verdi, Puccini en andere opera coryfeeën. Beste lezer: u hebt dus iets bijzonders gemist.
Al in 2010 zag ik deze opera in de Vlaamse Opera. Eerlijk gezegd moest ik toen ook wennen aan de complexiteit van die uitvoering die behalve muziek en vocale kracht ook te doen had met acrobatiek. Daar was nu geen sprake van. Het verhaal op zich was niet ingewikkeld en de prachtige toneelbeelden en de rustige regie lieten geen enkel misverstand bestaan over het verloop van het libretto van Amin Maalouf.

Liefde op afstand
De toeschouwer wordt in deze opera geconfronteerd met de fictieve biografie van de troubadour Jaufré Rudel uit de 12^e eeuw die in zijn liederen de zuivere liefde op afstand bezong. De opera verklankt op dramatische wijze het gevoel van verscheurdheid van de protagonisten die bang zijn hun liefde voor een geïdealiseerde persoon te verliezen wanneer ze werkelijk met elkaar worden geconfronteerd. Jaufré, de prins van Blaye, vertolkt door de bas Eric Owens, heeft genoeg van een oppervlakkig leven en verlangt naar een ideale minnares die niet alleen een ware schoonheid is, maar ook eigenschappen bezit die een graad van perfectie bereiken. In zijn verzen cultiveert hij dat verlangen dat wellicht nooit zal worden vervuld. Hij gelooft eenvoudig niet in het bestaan van een persoon die aan zijn verlangen kan voldoen totdat een reizende pelgrim hem bevestigt dat de ideale geliefde wel degelijk bestaat. Clémence is haar naam. Zij is naar het Oosten verhuisd en de gravin van Tripoli. Jaufré wordt geobsedeerd door de verhalen die de Pelgrim over die prachtige vrouw vertelt. Zijn verlangen om haar te zien wordt zo sterk

Tamara Mumford als De Pelgrim

dat hij besluit om naar haar toe te gaan. Hij neemt daarmee een risico, want hij zet daarmee zijn ‘ liefde op afstand’ op het spel. Stel dat deze dame toch niet overeenkomt met het ideaalbeeld dat hij van haar heeft, dan verliest hij zijn grote liefde. Dat beseft hij en het is een kwelling voor hem, maar hij gaat! Tijdens zijn reis wordt hij zo ziek van zijn onzekerheid dat hij na zijn aankomst in Tripoli vrijwel meteen sterft in de armen van zijn geliefde Clémence. Deze prachtige vrouw, schitterend vertolkt door de sopraan Susanna Phillips, is door de verhalen van de Pelgrim over Jaufré ook helemaal verliefd geworden op deze man die ze nooit gezien heeft. Ze is wanhopig door zijn dood en smeekt God om hem nog wat tijd te gunnen. Haar verzoek wordt niet gehonoreerd. Zij uit haar woede op God maar vraagt hem even later om vergeving voor deze uitbarsting. Haar laatste woorden zijn: Heer gij zijt liefde, ik houd van u. ‘Heer gij zijt de liefde, Gij zijt de verre liefde.’ Ook nu ervaart Clémence liefde op afstand als een realiteit en besluit zoals de Heer zich eens voor haar opofferde, dit nu voor Hem te doen door in te treden in een klooster.

Rijke orkestratie
De regie van deze poëtische, sensuele uitvoering is in handen van Robert Le Page. Wat er op het podium gebeurt, is een lust voor het oog mede dankzij  Michael Curry. Hij liet enkele tienduizenden ledlampjes op het podium aanbrengen die als eenheid de Middellandse zee voorstellen. De toeschouwer ziet een bootje varen waarin de Pelgrim over de zee reist van Jauré naar Clémence en hen inlicht over elkaars onbekende lover op afstand. Ook de reis van de Pelgrim met Jauré wordt zichtbaar terwijl de emoties bij de acteurs naar grote hoogte stijgen nu Jauré zijn onbekende geliefde nadert. De positie die de twee geliefden innemen is ook bijzonder. In het eerste bedrijf staan ze op een vrij steile trap vanaf de kust uitkijkend over de zee. In de tweede acte komen beiden in de finale samen op de trap van Clémence waar  Jauré sterft in de armen van zijn ideale vrouw. Het geheel is van ongekende pracht en de kleding van Clémence geeft het gevoel een prachtig sprookje te zien. Saariaho’s geraffineerde partituur sluit naadloos aan bij de poëtische taal van librettist Maaloufs.  Zij combineert echo’s van de troubadourkunst met een rijk gedetailleerde orkestratie. Om de zanglijnen, die op een recitatieve wijze worden gezongen, op de voorgrond te plaatsen is de orkestratie vaak kamermuzikaal en transparant.

Muziek
Er wordt gebruik gemaakt van elektronische muziek. De zang van de partituur doet denken aan Monteverdi en is veelal declamatorisch en medidatief. De zang is volledig tonaal maar de componist maakt in de orkestratie ruim gebruik van dissonanten.  Alleen tijdens de tussenspelen wordt op symfonische wijze gemusiceerd. De poëtische teksten zijn prachtig en stemmen tot nadenken waardoor de gelaagdheid van deze opera groot is. Wellicht herkennen mensen dat ook zij geliefden op afstand hadden (of hebben)die zij nooit zagen of kenden en dat dan realiteit en fictie ver van elkaar af stonden.

De zangrollen werden uitstekend ingevuld. Owe had soms wat last van tonen die voor hem wat aan de hoge kant waren maar acterend vulde hij zijn rol uitstekend in. Dat deed ook de sopraan Susanne Phillips die over een prachtige techniek beschikt en haar rol als Clémence perfect waarmaakte. De mezzosopraan Tamara Mumford was een ideale Pelgrim. De dirigent Susanna Mälkki leidde bekwaam de solisten, het koor en het uitstekende orkest van de Met. Het publiek had veel applaus over voor deze zeer geslaagde productie. Eindelijk zag ik weer eens een moderne opera waarvan de première was op 15 augustus 2000 in Salzburg tijdens de Festspiele. Een uitvoering die ik zeker niet vergeet.

Read Full Post »

Le nozze di Figaro van Opera Zuid: veel lachen, weinig diepgang

Dinsdag 29  november jl. zag ik Le nozze di Figaro van W.A. Mozart in de schouwburg van Tilburg. Ik trof bij aankomst een volle zaal aan met relatief veel jonge mensen die zich uitten alsof ze een popconcert bijwoonden. Na Iedere aria of ensemble slingerden ze een aantal kreten begeleid door lachsalvo’s naar de acteurs. Was de opera buffa dan ook zo grappig? Ik herinner me uit mijn jonge jaren dat ik het werk van Mozart geweldig vond vanwege de prachtige aria’s die me deden vermoeden dat de protagonisten er hun gevoelens over de liefde er de vrije loop konden laten gaan. Wat mij in deze opera zo tegenstond waren de talloze listigheden, persoonsverwisselingen en snelle verkleedpartijen die het libretto zo ingewikkeld maakten dat ik aan het einde van de opera alleen maar wist dat het hele gezelschap de overspelige graaf Almaviva een lesje had geleerd dat hem er toe bracht zijn echtgenote om vergeving te vragen. Aan dat verzoek voldeed ze graag!

Poppenkast
Het libretto van Lorenzo da Ponte is geschreven naar het toneelstuk ‘Le mariage de Figaro’(1784) van Caron de Beaumarchais. De première onder leiding van de componist was op 1 mei 1786 in het Burgtheater te Wenen. Het heeft in deze opera heel wat voeten in de aarde voordat Susanna en Figaro in het huwelijk treden. Dat gebeurt pas tegen het einde van de opera. Voordat het zover is spelen zich merkwaardige tonelen af vol leugens en list. Dat gebeurde bij opera Zuid voornamelijk in een soort houten poppenkast van twee etages waar graaf en gravin Almaviva met hun personeel woonden. Al snel blijkt dat de graaf een rokkenjager is en hij heeft het voorzien op het kamermeisje Susanna die met kamenier Figaro wil trouwen. Almaviva wil terugkomen op een afgeschaft recht dat in adellijke kringen bestond, daarbij was het de gewoonte dat de heer des huizes het recht opeist om ‘de eerste nacht ’ (jus primae noctis) met een vrouwelijke bediende, die op het punt staat te huwen door te brengen. Van dit recht deed de adel in Frankrijk eind 18^e eeuw wel formeel afstand maar de graaf wilde met Susanna toch graag nog een intiem rendez-vous. Figaro wil dat voorkomen en zal in de finale van de opera de graaf samen met Susanna en de gravin een lesje leren. In deze opera is sprake van een relatiecarrousel die steeds tot de vraag leidt: wie is wie? Wel spannend!
De dirigent Arjen Tien beschikte over een cast van maar liefst elf protagonisten die allen door gecompliceerde verhoudingen op elkaar betrokken zijn bij deze klucht. Niemand kan echt een hoofdrol voor zich opeisen al zijn Suzanna, Figaro, de gravin, de graaf en Cherubino wel dominant aanwezig. Iedere personage krijgt van Mozart de gelegenheid om zijn gevoelens te uiten via cavatina’s. De verbondenheid tussen de personages krijgt in deze opera nadrukkelijk gestalte door de duetten, terzetten en kwartetten (de ensemblezang). Opvallend is dat Mozart in deze opera buffa in tegenstelling tot zijn opera seria’s de handeling tijdens het zingen van een aria laat doorlopen.
  Protagonisten
De rol van graaf Almaviva werd vertolkt door de matig overtuigende bariton Rubin Plantinga. Hij speelt een gefrustreerde man die er voortdurend op uit is om jonge vrouwen te veroveren. Wanneer hij ten onrechte vermoedt dat zijn echtgenote hem ontrouw is, blijkt hij zijn jaloerse gevoelens niet te kunnen onderdrukken. Graaf Almaviva krijgt het dan verschrikkelijk moeilijk. Hij gelooft dat iedereen tegen hem is. Dat laat hij horen in de 3^e akte in zijn aria: ‘Hai gia vinto la causa!’  De gravin beseft dat de gelukkigste tijd van haar huwelijk voorbij is. De goed zingende Griekse sopraan Anna Stylanaki getuigt daarvan in de beroemde aria ‘Porgi, amor.’  Zij weet van Susanna dat haar echtgenoot Susanna geld wil geven in ruil voor haar gunsten. Omdat haar echtgenoot een jaloerse man is en haar zal verdenken van ontrouw wanneer zij alleen wordt aangetroffen met iemand van het andere geslacht, wil zij hem met Susanna een lesje geven door hem te betrappen op zijn overspelige verlangens. Daarom doet zij mee aan een verkleedpartij om hem in een val te laten lopen. In de 3^e akte vraagt ze zich in de aria: ‘E Susanna non Vien ’ af of ze aan die valstrik wel mee mag doen. Gelijktijdig hoopt ze dat de graaf zich weer met haar verzoent.
Klasse bewustzijn
De rol van Figaro is een interessante. Hij is immers de rivaal van de graaf. Bovendien speelt bij hem het politieke klassenbewustzijn van zijn opponent een rol. In de beginfase van de opera spot Figaro heel duidelijk met het feodale recht, tijdens een dialoog met Susanna. Ook in de 2^e akte komt hij erop terug tijdens een gesprek met Susanna en de gravin. De Nederlandse bariton Martijn Sanders verving Nikos Kotenidis, en vulde de rol van Figaro goed in.
De rol van Susanna werd op de planken gezet door de Russische sopraan Anna Emelianova. Zij is de persoon die de touwtjes in handen heeft.  Met lieftalligheid, list en energie lost ze problemen op, ze verovert de man die ze wenst en geeft niet toe aan de avances van de graaf.

Stefan Stoll en Mianda van Kralingen als Bartolo en Marcelina

De zangerscast was van wisselende kwaliteit. Op zich geen wonder, want opera Zuid biedt een podium aan jonge zangers die nog veel ervaring op moeten doen. Tot de beste acteurs van deze uitvoering behoorden het oudere koppel Stefan Stoll en de afscheidnemende Miranda van Kralingen, respectievelijk als Bartolo en Marcelina.
Modern was het vanavond niet. Alle gebaande wegen werden betreden. Ik ervoer weinig diepgang. Zo nu en dan had ik het gevoel dat alles in deze opera voorspelbaar was en maar voort kabbelde zonder tot echte hoogtepunten te komen waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten. Ik heb me zeker vermaakt en was eigenlijk vooral enthousiast over de bezetting van de zaal door de jonge mensen die na afloop de cast toejuichten. Dat gebeurt lang niet altijd.

Read Full Post »